Leszek Czarny był sprawnym administratorem, zręcznym politykiem oraz znakomitym wodzem.
Aby zrozumieć czemu książę pochodzący z Kujaw został władcą Krakowa należałoby cofnąć się nieco w czasie.
Leszek był synem Kazimierza I Kujawskiego i Konstancji. Ojciec władał Kujawami oraz ziemią łęczycką i sieradzką.
Leszek Czarny wg Matejki
Po śmierci Konstancji, Kazimierz poślubił Eufrozynę. Ta ostatnia odnosiła się do Leszka ostentacyjnie wrogo.
Efektem działań księżnej, był bunt rycerstwa i możnych w 1261 r., który spowodował wydzielenie dla Leszka księstwa sieradzkiego.
Od roku 1263 Czarny władał małą i biedną dzielnicą podzielonej Polski.
W swym księstwie okazał się jednak sprawnym administratorem ( m. in. ściągnął osadników niemieckich i lokował kilka miast ).
Po śmierci ojca zajął ziemię łęczycką oraz na krótko (1273-1278) Kujawy.
Od roku 1261 Leszek Czarny miał silnego sojusznika w osobie Bolesława Wstydliwego, pana ziemi krakowskiej i sandomierskiej. Współpraca ta zaowocowała usynowieniem Leszka przez Bolesława i przejęciem ziem na wypadek bezpotomnej śmierci tego drugiego.
Tak też się stało i w grudniu 1279 r. Czarnyzajął wszystkie ziemie Bolesława Wstydliwego.
Niedługo przyszło się cieszyć nowem księciu panowaniem nad rozległą i bogatą krainą.
Już zimą 1280 roku na Małopolskę uderzył książę halicki Lew Daniłowicz. Wroga pobito pod Goślicami 23 lutego 1280 r.
Przez kolejne 8 lat swojego panowania opisywany książę zmagał się także z Jaćwingami, Litwinami, Tatarami a nawet swym kuzynem Konradem II Czerskim.
Ze wszystkich tych walk, Leszek wychodził zwycięsko. Kluczem do sukcesu były tzw "Siły szybkiego reagowania".
Książę miał zawsze pod ręką grupę wytrawnych rycerzy, którzy na wezwanie stawali do boju bardzo szybko.
Kiedy przeciwnik wycofywał się z obszaru walk, siły księcia uderzały wykorzystując tzw. "element zaskoczenia".
W 1265 r. Leszek Czarny poślubił Gryfinę, córkę księcia halickiego, Rościsława. Nie było to udane małżeństwo.
Gryfina i Leszek Czarny ( Księżna prezentuje się w panieńskim wianku).
Księżna na początku lat 70-tych, XIII wieku zaczęła pokazywać się w panieńskim wianku i głosić, że jej mąż ma problemy z potencją.
Była to potwarz dla Leszka jak i jego świty.
Aby rozwiązać problem, mediacji podjął się Bolesław Wstydliwy.
Efektem kompromisu było podjęcie leczenia przez Leszka Czarnego u medyka Mikołaja z Krakowa (bezskutecznie).
Pod koniecżycia Leszkowi Czarnemu przyszło się zmagać z buntem rycerstwa krakowskiego (1285) i najazdem Tatarskim (1287-1288)
z obu starć wyszedł obronną ręką. W tym czasie przywleczono jednak ze wschodu tajemniczą zarazę, dotknięty ją książę Leszek zmarł 30 września 1288 roku.
